Forum dyskusyjne Modlitewno - Ewangelizacyjnej Wspólnoty EMAUS

karher · Wysłany: Nie 10:00, 01 Mar 2009 Temat postu: Wygląd świętego Pawła

Próby rekonstrukcji wyglądu Świętego Pawła Apostoła !!!

Otóż w biurze kryminalnym w północnej Westfalii utworzono szczególny portret pamięciowy, którego celem nie było odnalezienie poszukiwanej osoby, lecz odtworzenie wizerunku człowieka żyjącego przed wiekami. Mężczyzna z tego zdjęcia przyszedł na świat pomiędzy 7 a 10 rokiem po Chrystusie w Tarsie i został zabity pomiędzy 64 a 67 rokiem po Chrystusie. Badania zostały podjęte na prośbę historyka, Michaela Hesemanna z Dusseldorfu.
Wcześniej na życzenie uczonego stworzono podobny portret pamięciowy św. Piotra,
który został opublikowany w książce o pierwszym papieżu (Der erste Papst, Archäologen auf der Spur des historischen Petrus) wręczonej przez autora Janowi Pawłowi II w październiku 2003 na prywatnej audiencji w Rzymie. Pretekstem do stworzenia portretu pamięciowego Pawła z Tarsu stał się ogłoszony przez papieża Benedykta XVI Rok św. Pawła. Już w kwietniu 2008 Hesemann wydał kolejną książkę (Paulus von Tarsus. Archäologen auf den Spuren des Völkerapostels).
W publikacji został umieszczony portret pamięciowy Pawła z Tarsu. Istnieją więc pewne podobieństwa między przedstawieniami na ikonach a tym portretem – pociągła twarz, ciemne włosy.

co wy na to ? Smile

)

:> · Gość

A na podstawie jakich opisów czy relacji powstał portret pamięciowy ? Czy możesz zacytować fragmenty Biblii, które przedstawiają dokładny opis Pawła z Tarsu ?

karher · Wysłany: Pon 20:21, 02 Mar 2009 Temat postu:

Pismo Święte mówi nam tylko mniej więcej jak wyglądał św. Paweł
+ do tego cechy psychologiczne.
Portret pamięciowy stworzono również na podstawie przesłanek,
które czerpiemy z apokryfów.

Poniżej wkleję Ci to co udało mi się zgromadzić Smile

Nie wiadomo dokładnie, jak Paweł wyglądał. „Akta Pawła i Tekli” dopełniają obrazu Pawła jako człowieka o niskim wzroście, łysego, z krzywymi nogami, ale posiadającego gęste brwi, wydatny nos i wdzięk osobisty.

Jak utrzymuje tradycja starochrześcijańska, był człowiekiem niskiego wzrostu, łysym – tak się go przedstawia w ikonografii bizantyjskiej, chorowitym lub słabego zdrowia, sam zresztą skarżył się na rozmaite cielesne dolegliwości.

Jak opisuje go anonimowy autor Acta Pauli et Theclae — apokryf sprzed 200 r. „niskiej postury, łysy, o pałąkowatych nogach, krzaczastych brwiach, wydłużonym nosie, pełen dobroci. Czasem miał wygląd człowieka, niekiedy anioła” — podobną charakterystykę podaje Nicefor W Historii Kościoła I, 2, 37: „szczupły, ramiona przygarbione, wysokie czoło, orli nos i wydłużona twarz”

Apokryficznie „ Acta Pauli et Theclae przedstawiają go następująco:
„Był on niskiego wzrostu i łysy, a nogi miał kabłąkowate; postawa jego natomiast była szlachetna; brwi miał zrośnięte, nos nieco wystający, a był pełen uprzejmości”.

Pseudo- Lucjan Philolpatris, apokryf z IV wieku, pisze drwiąco, że był to Galilejczyk
„łysy z nosem garbatym, który wstąpił do trzeciego nieba i tam poznał cudowne rzeczy”.

Święty Jan Chryzostom opowiada o człowieku „wysokim na trzy łokcie”.

Wreszcie już w VI wieku Jan Malala opisywał go następująco:
„ Człowiek garbaty, ze szpakowatymi włosami i szpakowatą broda, o trędowatej cerze, z orlim nosem, niebieskimi oczyma i brwiami zrośniętymi nad nosem”.

Autorzy przedstawień Apostoła Narodów opierali się na własnej wyobraźni oraz opisie Euzebiusza z Cezarei (między III a IV wiekiem po Chrystusie) z Historii kościelnej.
Paweł jest tam opisany jako mężczyzna niewielkiego wzrostu (samo imię Paulus po łacinie oznacza „drobny”, „mały”), z przerzedzonymi włosami i czarną brodą.

Z apokryfów zatytułowanych: Dzieje św. Pawła, dowiadujemy się m.in. jak św. Paweł wyglądał:
„miał wysokie czoło”
Apokryf nie musi informować bardzo dokładnie, niewątpliwie jednak przekazuje nam pewne autentyczne informacje o św. Pawle.

Świadectwa zarówno wewnętrzne (tekst Biblii), jak i zewnętrzne (pozabiblijne) świadczą o niezbyt korzystnym wyglądzie Apostoła Narodów.

1 Kor 2, 3 Paweł tak pisze o sobie:
„Przybyłem do was w słabości, w bojaźni i z wielkim drżeniem”,

2 Kor 10, 1 dodaje: „Ja, Paweł, który mam opinię, że jestem nieśmiały, kiedy przebywam wśród was, a surowy, kiedy jestem daleko…”,

2 Kor 10, 10 „Mówią bowiem: Jego listy są wprawdzie poważne i mocne, ale gdy sam przybywa, okazuje się słaby, a jego słowa są nieporadne”.

Dz14,14 „Na wieść o tym apostołowie, Barnaba i Paweł, rozdarli szaty i rzucili się w tłum”

Dz19,12 „tak że nawet chusty i przepaski z jego ciała kładziono na chorych, a choroby ustępowały z nich i wychodziły złe duchy.”

Dz21,11 „Przybył do nas, wziął pas Pawła, związał sobie ręce i nogi i powiedział: «To mówi Duch Święty: Tak Żydzi zwiążą w Jerozolimie męża, do którego należy ten pas, i wydadzą w ręce pogan».”

Dz26,5 „Wiedzą o mnie od dawna - gdybyż chcieli zaświadczyć! - że żyłem według [zasad] najsurowszego stronnictwa naszej religii jako faryzeusz.”

Można domniemać również, że skoro był faryzeuszem to ubierał się w sposób jaki im przystawało.
Cechy charakteru które dostrzegamy u Pawła:
- przeogromna gorliwość. Apostoł był jak strumień ognia w granicie: to był człowiek żyjący nieustannie swoją misją. z Miłością i Mocą głosi Ewangelię. Nie dopuszczał do siebie myśli, że może zostać jakaś enklawa, która nie byłaby dotknięta jego głoszeniem Ewangelii; że może być jakiś człowiek, który mógłby nie słyszeć o Chrystusie.
- obok wielkiej żarliwości i gwałtowności, jaka cechowała Pawła, jest w nim również niezwykle wiele serdeczności, czułości i miłości. Mówi o sobie, że jest jak matka, która zwraca się z pełną miłością do swoich dzieci. W innych listach powiada, że choćby jego adresaci mieli tysiące ojców, to on jest najważniejszym ojcem, bo zrodził ich dla Ewangelii (por. 1 Kor 4, 15).
Pisząc do Koryntian, kończy takim przedziwnym argumentem: "Ja już nie wiem, jak mam mówić". W niektórych fragmentach listów wyraża zatem swoją przeogromną miłość nawet do tych, którzy mu wyrządzili krzywdę. Gdy zdarzyło się, że znieważył go jeden z chrześcijan, który nie darzył sympatią Apostoła, to Paweł wstawił się za nim, aby mógł uniknąć kary ze strony innych chrześcijan.
O świętym Pawle dość dużo opowiada św. Łukasz w Dziejach Apostolskich. Łukasz był towarzyszem podróży Pawła, stąd przekazał nam wiele różnych informacji. Poza tym o św. Pawle dowiadujemy się z jego własnych listów.
W sztuce wczesnochrześcijańskiej
Sposób ukazania św. Pawła w ikonografii wczesnochrześcijańskiej zawiera wyraźną symbolikę. Wielokrotnie Apostoł Narodów jest przedstawiany na malowidłach w czerwonym płaszczu, z księgą lub mieczem w ręku. Czerwony płaszcz wskazuje na bezgraniczną miłość do Chrystusa, gotowość poświęcenia życia w Jego służbie, gotowość męczeństwa za wiarę.
Jako faryzeusz św. Paweł, wyróżniał się żarliwością w zachowywaniu Prawa (Ga 1,14).
Od momentu nawrócenia pod Damaszkiem gorliwość zmieniła jedynie swój przedmiot – nie było to już ślepe zachowywanie tradycji przodków, lecz wierne głoszenie Dobrej Nowiny. Bezgraniczna miłość Boga ogarniała go jak płaszcz i do takiej miłości wzywał też uczniów w założonych przez siebie gminach chrześcijańskich (Kol 3,12–13).
Księga, zwój pisma albo kartka listu, z którymi Apostoł jest często przedstawiany, to symbol rangi Nauczycielskiego Urzędu Kościoła oraz nadprzyrodzoną Mądrość.
Uwypuklają jego umiłowanie słowa Bożego oraz to, że jest on autorem listów apostolskich. Podkreślają też fakt, że Paweł studiował Pisma w szkole rabina Gamaliela w Jerozolimie (Dz 22,3), co było szczególną nobilitacją w świecie ówczesnych myślicieli. Nie da się ukryć, że dzięki wykształceniu, które Szaweł otrzymał przed nawróceniem, mógł później już jako Paweł „zdobyty przez Chrystusa” napisać pod natchnieniem Boga listy, które weszły w skład kanonu świętych ksiąg.
Apostoł jest też przedstawiany z mieczem - stanowi aluzję do jego męczeńskiej śmierci.
Przykładowym przedstawieniem św. Pawła w sztuce wczesnochrześcijańskiej jest mozaika znajdująca się w kościele św. Zbawiciela in Chora w Istambule. Znajduje się ona tuż przy wejściu i zobaczyć można na niej św. Piotra trzymającego klucze oraz stojącego po prawej stronie św. Pawła. Apostoł ma czarne, przerzedzone włosy i charakterystyczny orli nos. Jest w czerwonym płaszczu. W lewej ręce trzyma zamkniętą księgę, natomiast prawa dłoń została uchwycona w szczególnym geście: połączone dwa palce symbolizują unię hipostatyczną (dwie natury Jezusa Chrystusa – boską i ludzką), a trzy palce luźno wyprostowane to symbol Trójcy Świętej.
Dwa filary Kościoła
Można spotkać malowidła, które są również dla nas cennym źródłem informacji (katakumby), gdzie są oni przedstawiani razem. Dwaj mężczyźni zupełnie różni zarówno pod względem mentalnym (św. Piotr był prostym rybakiem, który zaparł się swojego Mistrza, zaś św. Paweł to uczony w Piśmie, Boży szaleniec, który nie poddał się strachowi przed prześladowaniem), jak i fizycznym.
Dlatego we wspólnych przedstawieniach Paweł jest zazwyczaj niższy, ma ciemną i nieco dłuższą brodę i wysokie czoło. Jego włosy okalają jedynie boki głowy zaś sama twarz jest wyraźnie węższa, szczuplejsza i dłuższa, bardziej pociągła niż u św. Piotra. Nieodłącznym atrybutem św. Pawła jest księga lub zwój. Obydwaj uosabiają dwie drogi prowadzące do tego samego celu.

Łukasz

Gdybanie i opieranie się na apokryfach, albo na domysłach. Czy komuś potrzebna jest fotografia Pawła? Sam Apostoł Narodów powiedział, że tu na ziemi to tylko smieci, a nasza ojczyzna jest w niebie. Zostawmy dyskutowanie o tym jak wyglądał a skupmy się na tym co zrobił i jakie dał świadectwo.