Forum dyskusyjne Modlitewno - Ewangelizacyjnej Wspólnoty EMAUS

emaus

Cytat:

Przygoda opisana przez Henriego Nouwena dobrze ilustruje sytuację, w jakiej niekiedy znajdują się ludzie świeccy w Kościele. Z jednej strony słyszą oni z ust osób duchownych o potrzebie ich zaangażowania i aktywnego uczestniczenia w życiu wspólnoty - z drugiej zaś strony spotykają się z niepoważnym traktowaniem i nieufnością, jak gdyby byli w jakimś sensie ludźmi "niepełnosprawnymi". Praktyka życia oraz posługiwania świeckich we wspólnocie Kościoła odbiega często od wzniosłych założeń podanych w dokumentach Magisterium Kościoła. Ludzie świeccy są nieraz uważani za "tanią siłę roboczą", której zleca się pewne zadania i obowiązki bez oglądania się na ich oczekiwania i możliwości. Innym wypaczeniem roli świeckich jest nadmierne ich zaangażowanie w te dziedziny życia Kościoła, które ze swej natury są domeną posługi osób duchownych. Jednak najczęstszą postawą obrazującą miejsce świeckich w Kościele w naszym kraju jest bierność i brak twórczej współpracy z duchownymi. Rola świeckiego ogranicza się wówczas do roli słuchacza, odbiorcy, obserwatora pewnych działań, które podejmują duchowni. Świecki staje się wtedy przedmiotem, a nie podmiotem i współuczestnikiem działania duszpasterskiego.

ks. A. Świeżyński

Całości dostępna pd adresem:
[link widoczny dla zalogowanych]

zapraszam serdecznie do lektury i dyskusji Smile

pogubiona · Gość

W czasie ostatniego spotkania - mam tu akurat na myśli Dzień Świeckich w Kościele był dokładnie ten sam temat poruszony. Ksiądz zachęcał nas świeckich - do jak najaktywniejszego włączania się z życie Kościoła.
Mówił jak bardzo jesteśmy potrzebni i jak wiele zależy od nas samych, ile my jako osoby świeckie możemy dać wspólnocie...

Niestety bardzo często spotykamy się z oporami - czasami naszych proboszczów a innym razem ze strony wikarych. W wyniku czego lokalne wspólnoty Kościoła często się pomniejszają; zamiast rosnąć.
Znam kilka właśnie takich podobnych sytuacji.
Przez wpływ jednego z wikarych wspólnota a w zasadzie jej zalążek - został zniszczony. Ponieważ wikary nam mieszał - jednego razu mówił coś, innym temu samemu zaprzeczał.
Jak można w takich sytuacjach mieć zaufanie do kapłanów? Można tez powiedzieć - że jeden wyjątek nie stanowi reguły; ale właśnie dlatego część ludzi odchodzi z Kościoła, bo są przez niego poranieni. Połowa szczęścia jest wtedy gdy ktoś taki trafia do innej parafii ale co z tymi których próba wiary nie zakończyła się pomyślnie i odeszli?

Prawda też jest taka, że księża sami dla siebie nie są - do swojego wzrostu potrzebują nas świeckich, a my do naszego wzrostu duchowego ich. Jeśli którejkolwiek ze stron zabraknie to nie można też mówić o duszpasterstwie.

Gość

mi się wydaje, że najważniejsze w tym wszystkim jest to, żeby znaleźć równowagę między zaangażowaniem we wspólnotę i życie Kościoła przez ludzi świeckich a ich codziennymi obowiązkami. Wiadomo, ze konflikty i nieporozumienia będą zawsze, choćbyśmy nie wiem jak się starali. W końcu zarówno proboszcz, wikariusze i my wszyscy jesteśmy tylko ludźmi a tam gdzie grupa ludzi, tam zawsze są konflikty, bo każdy ma swoją wizję, swoje pomysły i pragnienie, zeby je realizować.

Pasterz · Gość

Skąd tu tylu gości. Czyżby DS. poskąpił odwagi? Smile

emaus

po prostu na niektóre ( wybrane ) części forum można się dopisywać bez logowania, na inne trzeba się logować.