Forum dyskusyjne Modlitewno - Ewangelizacyjnej Wspólnoty EMAUS

May

Bywa, że niektórzy z nas obawiają się tego Sakramentu, jest wtedy w człowieku jakiś lęk, strach. A przecież to spotkanie z miłosiernym Bogiem, początek życia na nowo. Jak Ty patrzysz na spotkanie z Panem w konfesjonale? Zapraszam do dzielenia:)

lumen :)

Zawsze myslałam że spowiedź to sakrament nie dany od Boga ale wymyslony przez człowieka! naprawdę... ! Ale z biegiem czasu zrozumiałam, że to dla mojego dobra. Człowiek aby naprawdę żałować swych grzechów musi stanąć przed Bogiem - ale i przed sobą - w prawdzie. Musi przyznać się samemu sobie że jest grzeszny. Uświadomić sobie grzech i ta jaki ten grzech jest okropny i jak bardzo przeszkadza nam w relacji z Bogiem. Mimo tego że Bóg zna nas w całości. I zna nasze winy, to musimy przyznac się do nich sami sobie i Jemu aby mogło stać się prawdziwe uwolnienie naszego serca.

Ja już od jakiegoś czasu myślałam, że rozumiem ten sakrament i że (choć nie jest łatwy) "idzie mi" coraz lepiej. Ale myliłam się tak bardzo!!!!

Kiedy na ostatniej mszy o uzdrowienie (WSZYSTKICH ZAPRASZAM) po wspaniałym kazaniu x Uuuf'a które poruszyło mnie do głębi, przystąpiłam do sakramentu pojednania... stał się prawdziwy cud!!! Po raz pierwszy otworzyłam swoje serce CAŁKOWICIE na wolę Pana. Po prostu ZAUFAŁAM! I wiecie co...? To była dopiero prawdziwa radość!!! A owoce są po stokroć większe niż się mogłam spodziewać.

Takie stanięcie w prawdzie przed sobą i Panem często wiąże się z wycofaniem się z drogi którą kroczymy... Tej naszej drogi. Trzeba zacząć WSZYSTKO od nowa. Ale warto! Zawsze warto wycofac się z czegoś co robimy bez Boga! I zacząć swoją drogę od początku ale z Nim!!!

(jak mówiła dzisiejsza liturgia słowa - Budujcie swój dom na skale a nie na piasku)

W spowiedzi Św. Bóg naprawdę okazuje nam nie swój gniew ale MIŁOSIERDZIE!!!! I daje tak wiele radości!!!!!!!!!
Smile

margharite

kiedyś bywało różnie. pamiętam, że raz ksiądz delikatnie mi zwrócił uwagę, że lepiej jest częściej się spowiadać i potem była jakaś obawa przez pewien czas, ale
teraz- to dla mnie jest najdoskonalszy moment do stanięcia przed Bogiem- chociaż raz mogę Mu ofiarować to, co jest naprawdę moje! chociaż raz muszę zdjąć wszystkie maski... a On tak lubi na mnie patrzeć, kiedy klęczę tak bezradnie i Go potrzebuję!

a kiedy wychodzi się ze spowiedzi, to zawsze jest JASNO:))) (nawet jak jest wieczór i pada!)

ciągle zaczynam od nowa... bo kochać to znaczy powstawać! Very Happy

i naprawdę nie pojmuję skąd u niektórych tak ogromny lęk?

karher

czuję się jakby wywołana do tablicy....

skąd u niektórych tak ogromny lęk.. tego nie wiedziałam, nie wiem i pewno wiedzieć nie będę. Jedno co wiem w tej kwestii to, że z takiego lęku jest tylko jeden co się cieszy. SZATAN tylko czeka na chwile strachu, stresu, nerwu, nawet przez to, że w takiej sytuacji nagle się wszystko zapomni, a potem pojawiają się wyrzuty sumienia, że tego nie powiedziałam, tamtego itd.

Zawsze lubiłam owijać w bawełnę, i to dość sprawnie...
ale i z tego szatan niezmiernie się cieszył.

I pewnie świadomość kręcenia sprawiała, że jeszcze bardziej się bałam.
Ale z perspektywy lat pracy nad tematem i faktem istnienia spowiedzi w moim życiu, mogę powiedzieć, że to się zmienia.
Nauczyłam się nie panikować za każdym razem, ale ZAUFAć i stwierdzić:
Panie Boże to Ty chcesz mnie mieć blisko siebie, bliżej za każdym razem, więc Ty zadbaj żebym po prostu chciała przyjść.

I Jemu Chwała za to, ale jest coraz lepiej : ))))

choć i tak nie zapomnę widgetowi... jak zorganizował mi spowiedź : )
Przez takie drastyczne przejścia, dzięki przyjaciołom człowiek się oswaja Very Happy

lumen :)

No właśnie, szatan czeka na nasz lęk i strach. A spowiedź - tak bliski kontakt z Bogiem - daje pokój!!!!! Smile

zuzanka

Ja sie zawsze baaaaardzo boję przed. To naprawde paraliżuje. A po? Po jestem zła sama na siebie,że nie doświadczyłam wczesniej tego pokoju. Tzn. że nie poszłam wcześniej.

viva

Ja za każdym razem odczuwam coraz większy lęk, choć jak na to patrzę „trzeźwym” wzrokiem to raczej nie mam ku temu powodów. Nie wiem dlaczego tak się dzieję, niby chcę to zmienić, no właśnie niby. Muszę zebrać się w sobie i w końcu iść do spowiedzi, ale to budzi we mnie paniczny strach. Nie wiem…oj za dużo tych niewiadomych…czyja to wina, pewnie moja, chyba za mało się staram żeby to zmienić i zacząć wreszcie przeżywać ten Sakrament całą sobą. Wiem, że spowiedź to spotkanie z miłosiernym Bogiem. Nie potrafię ocenić czy ten lęk wstyd jest przed spowiednikiem czy może przede mną samą, może trudno mi się przyznać do tego, że jestem tak słaba i beznadziejna…eh

Mam nadzieję, ze kiedyś będę przeżywać ten Sakrament tak jak Wy…zazdroszczę Wam:-) To czy tak się stanie zależy tylko ode mnie….

emaus

dziś ks na mszy podał fajną zasadę 3 x K

K - krótko
K - klarownie
K - Konkretnie

Smile

)))

lumen :)

mi się to nie podobało! Każdy musi mieć czas... to dla niektórych może być trudne!

karher

a myślisz że mi się podobało ?
nie...

napisałam dobra maksyma, do której trzeba by pewnie dążyć.
a że nie każdy tak potrafi czyt. np ja Very Happy

to już inna bajka Smile

bo to jest raczej dobry punkt wyjścia,
spowiedź może trwać dłużej, ale niektórzy pobijają rekordy.
parę lat temu pobiłam 3h Very Happy

lumen :)

WOW! 3 godzinki to niezły czas Very Happy

Musiałaś mieć bardzo wyrozumiałego spowiednika Wink

A tak serio... moja znajoma powiedziała mi że po tym kazaniu nie pójdzie (przez jakis czas) do spowiedzi więc...

Dr_Enter

Jest pewnie tak, że w naszej duchowej formacji w Kościele, na katechezie chyba się wystarczająco tego nie omawia. W homiliach i kazaniach księża chętniej wchodzą w tematy ogólno-moralne...
Poza tym chyba wielu ludzi nie ma zwyczaju robić zbyt częśto rachunku sumienia. Osoba nienawykła do przepraszania będzie miała problemy ze spowiedzią... (oczywiście nie kieruję tej uwgi do kogokolwiek z dyskutantów, myślę o wielu polskich katolikach którzy spowiadają się raz do roku)

kozik.madzia

Basiek

Zwłaszcza w takiej sytuacji spowiedź ma sens...
Nawet jeśli następnym razem "mając ochotę" zatrzymasz się i nie wejdziesz w grzech ciężki choćby z tego powodu "co potem sobie ksiądz pomyśli"...
W czasie spowiedzi dostajesz ogromną łaskę, wzmocnienie. Niekoniecznie musisz je odczuwać, ale ono jest - tak jak miłość rodziców, na którą też nie zawsze zwraca się uwagę, mimo, że nie ustaje.
Dzięki tej łasce jest szansa, że zaczniesz przechodzić od "co ksiądz pomyśli" do "co Bóg pomyśli", a dalej "co Mu robię, co sobie robię..."... I tak krok po kroku możesz w końcu odkryć jego miłość - bezwarunkową, która nie czeka na Twoje potknięcia (bardziej lub mniej świadome)... Ale taka miłość, której wielkość odkrywasz i w końcu nie potrafisz przejść wobec niej obojętnie.
Wtedy sakramenty - znaki obecności Boga - stają się dla Ciebie nie przykrym obowiązkiem, ale momentem dotknięcia Boga, miłosnego uścisku. I wtedy coraz bardziej za Nim (i tymi momentami) tęsknisz, zamiast się bać.
Zawsze też pozostaje modlitwa prostym tekstem opartym na Ewangeli: "kocham więc nie muszę się bać" Smile

kozik.madzia

Wróciłam niedawno z rekolekcji ONŻ 1stopień i muszę powiedzieć, że dopiera tam zrozumiałam w pełni czym jest sakrament pokuty i pojednania, już nie ma we mnie 6tego lęku jak przedtem. Nawet zastanawiam się nad stałym spowiednikiem, ale jak na razie nie mam tyle odwagi, by poprosić księdza, by został moim stałym spowiednikiem i kierownikiem duchowym, ale każdego dnia modlę się o odwagę Very Happy

Pzdr